Bij de start van een WK…

Je weet het inmiddels, als je me een beetje hebt gevolgd: ik ga niet kijken. Eigenlijk is dat helemaal geen ‘boycot’ of ‘statement’. Er zullen miljoenen Nederlanders wél kijken. Hen neem ik niets kwalijk. Ik ga ze echt niet aanwrijven dat ze de praktijken in Qatar goedkeuren, faciliteren of mede mogelijk maken. Zo’n hardliner ben ik helemaal niet – en wil ik ook niet zijn.

Dat ik niet kijk, is – heel simpel – omdat ik er geen zin in heb. De lol is eraf, voor mij. De corruptie bij de toewijzing, de vele doden bij de aanleg van de infrastructuur, het met voeten treden van de mensenrechten, de politieteams die journalisten dwingen hun opnamen te wissen, het totale gebrek aan voetbalcultuur en – dat ook – al die mensen die dat uiteindelijk allemaal wel best vinden… Ik word er sip van. Dit WK mist álles dat ik in voetbal zoek. Voor het eerst is dat gevoel zo sterk dat het volledig is uitgesloten dat ik het leuk ga vinden.

En ik ga niet tegen mijn zin voetbal kijken. Dat zou vreemd zijn. Zo eenvoudig is het.

De KNVB? Die had zich iets fermer kunnen uitdrukken, ik vind het wat slapjes allemaal, maar uiteindelijk zijn zij ook maar een voetbalbond die het WK liever ergens anders had gezien, maar zich heeft neer te leggen bij de toewijzing. De spelers? Koningshuis, regering en bedrijfsleven heulen al járen met Qatar en nu moeten zíj ineens verantwoording afleggen? Ik zou eindeloze bewondering hebben gehad voor een speler die had gezegd ‘ik ga niet’, maar ik neem ze niet kwalijk dat ze dit WK gaan spelen. Zij hadden ook liever meer WK-sfeer gehad.

Blijven over: het publiek en de media. In die twee ben ik wel teleurgesteld. Ik had gehoopt op meer echte verontwaardiging van het publiek, maar het gros vond het uiteindelijk wel best. Dat is me wel tegengevallen, maar eigenlijk ook weer niet: het gros van de mensen pikt ongeveer alles, zolang ze zélf geen slachtoffer zijn. Dat heeft de geschiedenis wel aangetoond, van toeslagenaffaire tot Holocaust en zowat alles er tussenin. Van het publiek verwacht ik niet veel.

Het ergst teleurgesteld ben ik in de media. Van het WK wil men verslag doen. Vanuit sportjournalistiek oogpunt begrijp ik dat ook. Maar het valt me wel tegen dat geen enkele noemenswaardige redactie heeft gezegd: we doen sober verslag van de sport zelf, de wedstrijden dus, maar dat doen we vanuit Nederland. Onze sportverslaggevers kijken tv. Ze hadden kunnen zeggen: we sturen niemand daarheen. Laat de ongebruikte perspassen, de niet-geretourneerde accreditatieformulieren en de lege plaatsen op perstribunes en in journalistenhotels ons statement zijn. We volgen de omwentelingen van de bal, maar niet het evenement en we legitimeren het gastland niet met onze aanwezigheid.

Dat had best gekund, het zou krachtig zijn geweest en het valt me tegen dat geen enkele redactie die stap heeft gezet. Uiteindelijk doet iedereen in grote lijnen toch maar gewoon wat ‘ie op elk WK doet. Jammer.

Dat gezegd hebbend: niet iedereen hoeft daar hetzelfde in te staan als ik. Ik vind Willem Vissers en Sjoerd Mossou echt niet ineens stomme lui omdat ze daar zijn. Ik vind ze aardig en bekwaam en zal dat ook blijven vinden. Hun schuld is het niet dat dit WK daar is terechtgekomen. Dat wil ik ook niet insinueren. Zij hadden nu ook liever in een ander land gezeten.

Laten we hopen dat het ongemak over dit toernooi zo groot is dat er een mensenrechtenparagraaf aan de toewijzingsvoorwaarden wordt toegevoegd, om te voorkomen dat het toernooi nog eens in een land als Qatar (of Rusland) terecht komt. Dan heeft het debat zin gehad. Ik moet het nog zien, maar ik hoop het.

Het is goed zo, maar zelf kan ik niet kijken, omdat dit toernooi over de grens is van wat ik voor mezelf nog kan goedpraten – en ik dingen kan bedenken die me de komende maand blijer gaan maken.

Die dingen ga ik doen.