Op zoek naar Morricone
Niet zo lang geleden had ik de geweldige Jet Berkhout op de koffie. Ze was bezig om voor NPO Radio 4 een serie podcasts te maken over een van mijn muzikale idolen: Ennio Morricone. Die serie is nu te beluisteren via NPO Radio 4, iTunes en Spotify. Ik zit in aflevering 3.
Even mijn persoonlijke Morricone-verhaal?
Ik beschouw mezelf sinds 2006 als fan. Mijn Schotse kameraad Gordon had een kaart over voor een concert van Il Maestro in de Hammersmith Apollo in Londen. Hij vroeg of ik mee wilde. Dat leek me wel leuk: ik kende natuurlijk de ‘greatest hits’ uit de westerns The Good, the Bad & the Ugly en Once Upon a Time in the West. Mooie muziek. Leek me wel mooi omdat eens live uitgevoerd te horen worden door een groot orkest met koor.
Het was indrukwekkender en mooier dan ik had kunnen vermoeden. Ik was geïntrigeerd door het wonderlijke, pop-achtige sfeertje in de zaal, vond de westernstukken prachtig, maar de totaal andersoortige filmstukken vond ik vaak minstens even mooi.
De Volkskrant ruimde een plekje in voor een verslagje. Morricone-concerten waren zeldzaam, hij deed er enkele per jaar. In Nederland was hij al sinds 1988 niet meer geweest en het zag er op dat moment niet naar uit dat hij nog vaak zou optreden.
Ik ging platen kopen. De basis van mijn collectie vond ik op eBay: een hele doos Morricone-vinyl, blind te kopen (zonder titellijst), tegen een zachte prijs. Er zat wat meuk in die doos (goedkope, verfomfaaide lp’s van het type ’14 filmfavorieten’), maar ook een aardige rij heel mooie, originele soundtrack-lp’s in goede staat. Het was mijn introductie tot dat ontzagwekkend grote oeuvre van ruim 500 (!) filmscores, nog los van zijn ‘absolute’ composities, avantgarde-experimenten, popliedjes en wat dies meer zij.
Het Morricone-rijtje in mijn platenkast werd langer en ik had het geluk dat de Maestro als tachtiger nog besloot om uitgebreid op tournee te gaan: ’50 Years of Music’, later ’60 Years of Music’. Zo kon ik hem nog zien in Antwerpen, nog eens Londen (ditmaal de Royal Albert Hall), Berlijn, Praag, Brussel en uiteindelijk zelfs nog drie keer in Nederland: tweemaal Amsterdam, eenmaal Rotterdam.
Ik ging over hem schrijven, in de Volkskrant. Drie grote stukken door de jaren heen. Eerst een profilerend stuk in 2011, zestig jaar na zijn allereerste filmsoundtrack. De tekst staat nog op de site van de krant, zij het wat vreemd door elkaar geklutst: eerst twee inzetjes, daarna het hoofdverhaal.
Daarna ging een droom in vervulling en kon ik hem twee keer interviewen, via een tolk. De eerste keer was in 2014 in Berlijn. Memorabele dag; verhaal lees je hier. De tweede keer was begin 2016 toen hij voor de film The Hateful Eight ging samenwerken met Quentin Tarantino.
Die Hateful Eight-score leverde Morricone een Golden Globe en (eindelijk, eindelijk) een Oscar op. Ik mocht komen kijken in de Abbey Road Studio in Londen, waar Morricone een orkest dirigeerde voor een direct-to-vinyl plaatopname. Tarantino en Morricone deden een persconferentie deden en ik kon Morricone opnieuw één op één spreken in zijn hotel. Verhaal staat hier.
Eén droom bleef staan: ik wilde hem nog eens in Italië zien dirigeren, bij voorkeur op een mooie plek in zijn eigen Rome. Die gelegenheid diende zich aan toen hij in juni 2018 een reeks concerten in de Terme di Caracalla aankondigde: de ruïnes van een Romeins badhuis. Ongelooflijk mooie plek. Het zouden zijn aller-, allerlaatste concerten zijn.
Ik erheen. Voor het tijdschrift Luister schreef ik mijn grootste Morricone-stuk tot dan toe, met mijn bezoek aan Rome als vertrekpunt. Mijn ‘definitieve’ Morricone-stuk, denk ik. Het staat niet online, voor zover ik weet.
Maar Morricone is net Heintje Davids: er kwamen toch weer meer concerten bij, een lange afscheidstournee, afscheid van zo’n beetje elk land, de Maestro had de smaak kennelijk te pakken. Een jaar later deed hij zelfs nóg een residency in de Terme di Caracalla (ik vond ’t onderhand wel best met dat afscheid). Ook dát waren weer niet zijn echte allerlaatste concerten, want daarna kwamen er nog data in Verona en Lucca.
Jet Berkhout bezocht voor haar podcastreeks het concert in Lucca en jawel hoor… dat bleek uiteindelijk dus wél het allerlaatste te zijn. De Maestro is 91, de tournee is ten einde, nieuwe data komen er vrijwel zeker niet meer. Het zit erop. Met pensioen als negentigplusser.
Er verschijnen regelmatig mooie heruitgaven van zijn filmscores. Die koop ik trouw. Ik kan nog even blijven verzamelen, want het oeuvre is onmetelijk. Als de Maestro overlijdt en er kómt een afscheidsmoment voor het publiek… dan zal ik daarbij zijn.
Goed. Beluister die podcasts. Hier is een prachtige trailer.
